شود تا بحکمت جهان دو گانه

که بحر نوالش ندارد کرانه

سببهاست حیران او در میانه

از آن شقتش میزند تازیانه

که ما و شما نیست الا بهانه

شکایت مکن از جفای زمانه

دلش خون شد از حسرت آشیانه

روانم شود بی خودانه روانه

که نتوان نشان داد از بی نشانه