در کشور حسن آن یگانه

این طرفه که نیست هیچ دیار

دیار خود است و دار هم خود

یک نکته بگویمت از این راز

جنبید درو چو دانهٔ عشق

پرواز نمود طایر حسن

آئینه عشق پیش بنهاد

از عکس رخش در آینهٔ عشق

خرمن خرمن بدید شد عشق

بس خرمن حسن گشت پیدا

بس قلزم عشق شد هویدا

زد جوش چو بحر عشق برخاست

قلزم قلزم بدید گردید

خاکستر عقل داد بر باد

صد دل بربود یک نگاهش

هر جا در فقر بود در بست

با اینهمه نیست غیر او کس

بر تختهٔ گون نرد عشقی

خود عاشق حسن خویش و معشوق

ای فیض ازین حدیث بگذر