ای دوست بیا که طاقتم طاق شده

شبها تا کی شمارم اختر گوئی

جان مانده ز فکر و ذکر و تن هم ز عمل

نه صبر بدل مانده نه قوت ببدن

اجزای تنم ز یکدیگر پاشیده

گفتن باشاره رفتنم با دست است

چندی غم و خرمی بهم میخوردم

حالی دارم که هرکه بر من گذرد

ای فیض بیا ز شکوه بگذر تن زن

این ظلمت ظاهر بعدم گشته روان