شب و روز در ره تو من مبتلا نشسته

ز تو کار بسته دارم دل و جان خسته دارم

چه شود همین تو باشی ره مدعی نباشد

ز دو چشم نیم خفته باشاره نکته گفته

بتو کی رسد نگاهم که ز زلف و چشم و ابرو

بتو چون رسد فغانم چو پر از صداست کویت

همه رنج و محنت و غم همه درد و سوز و ماتم

ره خیر ا گر بپوئی دل خستهٔ بجوئی

چو ز دست فیض آید به جز از فغان و ناله