باغ را بنگر که از آثار رحمت اخضر است

تا عیان گردد ترا بعثی که حشر اکبر است

حبذا آیات آنگو خالق خشک و ترست

از زبان حال بشنو گوش جانت گر کراست

در ثنای حق زهر برگی زبان دیگر است

لیک گوش جاهلان از استماع آن کر است

آنکسی خواند که او را چشم و گوشی دیگر است

آن رسد در سر آن آیت که حکمت را در است

آن کسی فهمد که او را عقل و هوشی در سر است

هی چی لطفست این که درما از خدای اکبرست

رنگ در رنگ و طراوت در طراوت مضمر است

هرشکوفه یا گلی را کو بکف سیم و زر است

لطف و قهر از باطن هر یک بنوعی مظهر است

از درون دل داغدار و از برون رخ احمر است

اسم دیگر بر زبان سوسن و نیلوفرست

هر یکی را رنگی و بوئی و طعم دیگر است

چشم هر سوافکنی هر یک زدیگر بهتر است

از برون گر خشک بینی از درون سبز و ترست

هم بصر هم سمع یابد گر دلش کور و کرست

نیست دیدن چون شنیدن این دگر آن دگر است