این تن ما از روان روشن ما روشنست

هر خیالی کرد دشمن نوری اندر سینه تافت

صمت حکمت میفزاید در دل اهل خرد

از دهان ما شنید و در دل خود جای داد

چشم دل را کارفرما تا که روشن تر شود

آب و تاب حسن را از عشق باشد پرورش

تا بود جان در تن ما اشک و آه ما بجاست

هم زهجرش آتشی در جان ما افروخته

میشود دل مشتعل از اشتیاق دوست فیض