از عتاب تو پناهم خوی تست

از تو هر دم میگریزم سوی تو

دیدة دل محو روی تو مدام

هستی من از خطاب امر کن

نیست در عالم به جز تو دوستی

محسنانرا تو بر احسان داشتی

حب محبوبان زحبت شمة

چشم خوبان کان دل از جا میبرد

پس گدا کردی زلطفت پادشاه

نیست از ما غیرنامی اوست خود را دوست دوست