در کف پیاله دوش درآمد نگار من

می داد و می گرفت و درآمد ببر مرا

گفتا بطنز دین و دل و عقل و هوش کو

گفتم که جان نشاید در پایت افکنم

سر خود چکار آید و تن را چه اعتبار

عقلم توئی و هوش توئی جان و دل توئی

غیر از تو کس ندارم و غیر از تو نیست کس

مستی ز تو خمار ز تو جام و باده تو

معذور دار واعظ و از من بدار دست

خون هزار زاهد خودبین خشک ریخت