همه جا رسیده شستت همه را گرفته دستت

بکش و بکش که جانم بفدای دست و شستت

نظری چنانکه دانی بزکوهٔ چشم مستت

نکنی ازین زبانی نرسد از آن شکستت

بره نظاره بس دل بامید فتنه هستت

زنگاه نیم مستت زدو چشم می پرستت

بکن آنچه خواهدت دل چه زنیکوئی گستت

که نهد سری بپایت که شود چه خاک پستت

برهت فتاده نالم تو نگوئیم چه استت

سر لطف اگر نداری ره قهر را که بستت