بجهان فکند شوری حرکات دلفریبت

دو جهان بهم برآمد زکرشمهٔ غریبت

که برم بدیده و سر نه بدامن بجیبت

چه شود که گوش داری بفغان عندلیبت

بحلاوت خطانت بملاحت عتیبت

بنوید لطف و احسان که بمردم از تهیبت

بکجا روی که من دست ندارم از رکیبت

تو که طالب بهشتی تو و وعده و شکیبت

من و صحبت حبیبم تو و نسیه و نصیبت

زعطای بیشمارت زنوال بی حسیبت