فخر دو عالمیم و گدای تو آمدیم

در گوش ما فتاد بنا گه ندای کن

ما را نبود هیچ مهمی در آب و خاک

ما از کجا و خون جگر خوردن از کجا

این آمدن برای تو بود و برای تو

هم راه را بما تو نمودی ز ابتدا

با پای سعی خود بکجا میتوان رسید

این راه پرنشیب و فراز خطیر را

ما را تو میسری و توئی آب روی ما

امر امر تست هرچه تو گوئی چنان کنیم

کاری برای خود نکنیم و هوای خود

هرجا که رفته ایم ز بهر تو رفته ایم

تو آن خویش باشی و ما نیز آن تو

بی فیض تو ز فیض نیاید نفس زدن