ای ز الطاف تو شیرین کامم

چون در خانه برویم بستی

ای که نامت بودم ورد زبان

من که پیوسته ثناگوی توام

دلبرا چارهٔ آموز مرا

مردم از غصه و کارم نگشود

کام فیض از لب خود شیرین کن