بشست یار و زلف یار در بندم خوشا حالم

ندیدم چون وفائی در گلی در گلشن عالم

برون کردم سر از خاک و ندیدم جای آسایش

بجز عشقم نیامد در نظر چیزی درین عالم

جمال دوست در صحرای هستی چون تجلی کرد

خیالش در نظر پیوسته هست اما پسندم نیست

گهی حیران آن رویم گهی آشفته زان رویم

چو حرف یار می گویم دهانم می شود شیرین

از آن خوشنود می باشم چو فیض از گفتهای خود