چون غمی زور آورد خود را بصحرا میکشم

راز در دل بیش از این نتوان نهفتن چند و چند

نی غلط کی میتوان گفتن بهر کس راز دل

هر کجا گردد دو چارم بیسراپا آگهی

روز بذل وصل جان افزای خود گر سرکشید

سر خوشم از نشاه صهبای جام معرفت

آگهی باید ز سر جان و آنگه رنج تن

گاه در چشمم درآید گاه در دل جا کند

از برای آنکه در عقبا بیابم راحتی

سر بسر صحرا ز دود آه من شد کوه کوه

درد روزم را بشب می افکنم ز آشفتگی

هر جمیلی از جمالش بادهٔ دارد دگر

دیده ام جامست و بت مینا و حسن دوست می

آن صهیبی کو کند پرهیز از صهبائیم

فیض میخواهد که سرّ خویش را پنهان کند