بیاد منزل سلمی بر اطلال و دمن گردم

به پیش من برفت او با دل صد جای ریش من

نیابم زو اثر هر چند کوه و دشت پیمایم

نه پیکی میرسد ز آن کو نه بادی میوزد زانسو

چو می نگذاردم غیرت که نامش بر زبان آرم

خیالش چون ببر گیرم ز سر تا پای گردم او

قدش را چون بیاد آرم تو گوئی سرو شمشادم

حدیث زلف و گیسویش کنم در انجمن چون من

چو خالش در نظر آرم سراسر نافه مشکم

چو چشمش در نظر آرم گهی بیمار و گه مستم

لبش چون در ضمیر آرم یکی ساغر شوم پر می

بفکر آن دهان چون اوفتم اثباتم و نفیم

حدیث آن میان چون در میان آید شوم موئی

چو دور از کار می بویم بهرجا فیض بیهوده