ندیدم جای عیش خویش در ماتم فرو رفتم

که در غم بود پنهان زان بغم خرم فرو رفتم

غبار خود ز خود افشاندم اندریم فرو رفتم

از این عالم برون جستم در آن عالم فرو رفتم

که تا آدم شدم آنگاه در آدم فرو رفتم

ز دل خار تعلق یک بیک کندم فرو رفتم

ظهوری کردم اندر عالم و در دم فرو رفتم

ولی آخر بخاک تیره با صد غم فرو رفتم

ندانستم که چون پیدا شدم چون هم فرو رفتم