پرورد گارا بنده ام الملک لک و الحمد لک

دل بسته فرمان تو جان غرقه احسان تو

از خود ندارم هیچ هیچ جز احتیاج پیچ پیچ

دادی بمن جان رایگان گفتی بمن ده باز آن

گفتی بامرم سر بنه بهر لقایم جان بده

از لطف و از قهر تو من از زهر و پا زهر تو من

در عشق خودسوزی مرا چون شمع افروزی مرا

راهم نمودی سوی خود دادی نشان کوی خود

جانرا خریدی از ضلال دادی شرف گفتی تعال

از من نه خیر آید نه شر نی مالک نفعم نه ضر

بی تو ز هر بد بدترم و ز هیچ هم بس کمترم

از خود فنای بیکران و ز تو بقای جاودان

از خود نیرزم یک پشیز از تو شد این ناچیز چیز

ای فیض حق را بنده ام از غیر حق دل کنده ام