پژمرده شد دل زآلودگیها

دل برد از من گه این و گه آن

هر چند شستم دامان تقوی

از پا فتادم و از غم نرستم

زین آشنایان خیری ندیدم

سامان نخواهم ایوان نخواهم

ای فیض بگسل از عقل و تدبیر

ای جمله تقصیر در بندگیها

شد حق منادی قل یا عبادی

در راه یوسف کفها بریدند

آمدقیامت کو استقامت

صوری دمیدند موتی شنیدند

کو عشق و زورش کوشر و شورش

از خود بدر شو شوریده سر شو

ای آنکه داری در سر غم عشق

یا رب کجا شد عیش جوانی

ای فیض برخیز خاکی بسرریز