که من دیدم سزای خویش از خویش

بهر دو دست گیر ای دل سر خویش

در آن کو صد خطر میخیزد از پیش

جگر از غصه خون دل از جفا ریش

گه از مژگانی آید بر جگر نیش

گه از گیسوئی افتد دل بتشویش

هنوزم تا چه آید بعد ازین پیش

اگر دستی نهندم بر دل ریش

ندارم طاقت کتمان ازین پیش

که سازم عاشقی را مذهب و کیش

که نبود حد انسانی ازین بیش

کرم کن از محبت خانهٔ خویش