ای ز تو در هر دلی نوری دگر

تا برد از چشم بیمارت شفا

سرمه خاک رهت را منتظر

بر سر بازار عشقت دارها

در خرابات وصالت بادها

میکشم تا بار غمهای تو را

چند باشم زنده در گور فراق

دورم از خود کردی و گفتی بناز

نی همین فیض است مهجور از درت