دلم تابان مهر اوست یا رب باد تابان تر

فروزان از جمال دوست شد چشم خدا بینم

مرا گیرد ز من هر دم دگر با خویشتن آرد

نمیدانم چه افسون می دمد در من که هر ساعت

شدم چون جمع در کاری کند رد دم پریشانم

چه او خواهد پریشانیم بیزارم ز جمعیت

چه او خواهد پریشانیم فزون بادم پریشانی

نگنجد درد تو در دل که این ننگ و آن فراوانست

چو دردت بر دلم ریزد ز جانم ناله برخیزد

مهل یکدم دو چشمم را که تا از گریه باز آیند

پیشمان کن مرا یا رب از آن کاری که من کردم

دلم گر معصیت خواهد توانی آنکه بازاریش

نمیدانم چرا با من کسی الفت نمیگیرد

خدایا از بدم بگذر که از هر بد پشیمانم

خدا آسان کند بر فیض کاری را که دشوار است