74
غزل شمارهٔ ۴۱۳
زاهدم گفت زهد می باید
از من این کارها نمی آید
جام می گیرم ار بکف گیرم
شاهدی گر کشم ببر شاید
زهد جز اهل عقل را نسزد
رند را جام باده می باید
من و مستی و عشق مه رویان
ناصحم بهر خویش می لاید
آنچه باید نمی توانم کرد
کنم از دستم آنچه می آید
داده ام خویش را بدست بتان
میکشم آنچه بر سرم آید
خویش را وقف شاهدان کردم
تا شهیدم کنند و جان پاید
گر کشندم بلطف می زیبد
ور کشندم بقهر می شاید
بر سر عاشقان خود این قوم
هر چه آرند شاید و باید
خوشتر از شهدو شکرست ای فیض
زهر کز دست دوستان آید