غمزهٔ چشم پرفنت سحر حلال میکند

بسکه ز معنی جمال یافته صورتت کمال

زینهمه حسن و دلبری بستن چشم چون توان

کندن دل چه سان توان از رخ و زلف دلبران

بیخبری ز حسن خود ورنه ز خویش میشدی

بر دل هر که بگذری روح رون کند گذر

آن ستمی که میکنی هر نفسی بجان فیض