زور بازوی یقینش رفع هر شک میکند

طرقه العینی بمعراج حقایق میرسد

اهل وحدت در جهان جز یک نمی بیند دلش

صیقلی کن لوح دلرا از ریاضات بدن

ناخن غیرت مزن بر دل که زخم ناخنش

عقل خودبین افکند در دل ز فکرت عقدها

عشق اگر بر موسی جانت تجلی آورد

عشق اگر الملک لی گوید و گر خامش شود

کور و کر را عشق چشم و گوش باقی میدهد

من ندانم تیر مژگان بر دلم چون میزند

میزنم خود را به تیغ عشق بادا هر چه باد

با کسی کو خالی از عشق است پر صحبت مدار

چون درشتی می کند دشمن تو نرمی پیشه کن

حاش لله حاسدان را از من آزاری رسد

دوستانرا بر درخت دوستی می پرورد

نیست فیض از تازه گویان و نه هم از شاعران