عاقل نمی باشم دمی عشق این تقاضا می کند

در فکر اویم صبح و شام در ذکر خیر او مدام

حقم سراپا حق پرست بر من ندارد دیو دست

میلم همیشه سوی اوست سوئی بغیر ازسوی دوست

در کار آن خورشیدوش چشمم چو تیر غمزه اش

برداشتم خود را ز پیش دیگر میان او و خویش

در عشق تا گشتم علم علمم فزاید دم بدم

هر چه او کند من راضیم هر چه او دهد من قانعم

عشقش بود در جان چو تن جز عشق او را فیض من