گر زنم لاف از سخن شعر این تقاضا می کند

جای لافست آنسخن کان وقت را خوش می کند

دعوی عرفان و عسق و حرف هجران و وصال

هرچه دل کرد آرزو و جان از آن ذوقی گرفت

گه مجاز آرم حقیقت مطلبم باشد از آن

گاه قصدم زینت دنیاست از حسن بتان

خط و خال و چشم و ابرو زلف و رخسار و دهان

هست حق عقبای من حسن بتان دنیای من

نیست نیکو رد شعر فیض از صاحب دلان