در روی چه خورشید تو دیدن نگذارند

از بدر جبین تو هلالی ننمایند

صد بار نظر افکنم آن سوی و مکرر

لعل تو مگر خمر بهشتست که کس را

با آب حیات است که جز خضر خط تو

تا تیغ زدی جان طلبی قاعدهٔ کیست

در دام تو افتاد دل فیض و مر او را