صد جلوه کنی هر دم و دیدن نگذارند

در باغ جمالت گل و ریحان فراوان

در آرزوی آب حیات از لب لعلت

عشاق جگر سوخته داغ غمت را

پرواز کند طایر جان سوی جنابت

بیهوده پر و بال معارف چه گشائیم

قرب تو و حرمان مرا تشنه لبی گفت

در سر سویدای دل و رخ ننمایند

تو در نظر و فیض ز دیدار تو محروم