عاشقان از لب خوبان می مستانه زدند

هر که مجنون تو شد از همه قیدی وارست

عاشقان چاره دل دادن جان چون دیدند

در ازل باده کشان عهد بمستی بستند

راه ارباب خرد چون نتوانست زدن

گفت حافظ چو کشید از سر اندیشه نقاب

ما بصد خرمن پندار ز ره چون نرویم

فیض خوش باش که ما را نتوان از ره برد