در دل شب خبر از عالم جانم کردند

گوش دادند و در آن گوش سروش افکندند

آشنائی بتماشا گه رازم دادند

مستیم را بنقات حمشی پوشیدند

بنمودند جمالی ز پس پرده غیب

شد نمودار فروغی که من از حسرت آن

در زمین طربم باز اقامت دادند

گوش جان را ز ره غیب سروشی آمد

بادهٔ صافی توحید بکامم دادند

تازه شد روح بیک جرعه از آن می که کشید

گفته بودم که شوم سرور ارباب جنون

داغها در دلم افروخته شد ز آتش عشق

نظر همتم آنجا که توانست رسید

کام دل یافتم از همت عالی صد شکر

فیضها یافتم از عالم بالا آنشب

نیست در دستم از آن فیض کنون جز نامی

فیض را گفت کسی دعوی بیمعنی چند