از دست دوست جام محبت چشیده اند

وز جام لطف باده بیغش چشیده اند

غیر از جمال صانع بیچون ندیده اند

بشری لهم که از دو جهان پا کشیده اند

جز آنکه حا و بای محبت شنیده اند

شادند از آنکه لذت دنیا چشیده اند

لیک از می غرور سروری خریده اند

دارند این گمان که به دانش رسیده اند

غیر از امل ز عمر نصیبی ندیده اند

آیا در این عجوزه چه شوها که دیده اند

این قوم خام را که همان نا رسیده اند

او را مگر برای سخن آفریده اند