تا بکی بی باده و مطرب مدارم بگذرد

عمر ضایع شد گهی در خانقه گه مدرسه

جامهٔ در عشق ورندی نیز می باید درید

عمر بگذشت و نچیدم گل زروی گلرخی

تا کشیدم باده واعظ توبه میفرمایدم

نیست کارم غیرمستی کار این کار است و بس

کرده ام با بیقراری از دل و از جان قرار

چند بیکاری گزینم بهر کاری آمدم

کار دیگر بار دیگر ژیش می باید گرفت

بعد ازین دست من و زلف نگار سیمنن

در خیالم می نگارم بعد ازین نقش بتی

بعد ازین روی چو ماه و زلف چون مشک سیاه

دلبری گیرم که جان بخشد مرا بار دیگر

مرقدم گردد بهشتی بعد مردن سالها

در غم بیهودهٔ سال دگر ای فیض چند