بی لقای دوست حاشا روزگارم بگذرد

بی جمال عالم آرایش نیارم زیستن

گر سرآید یک نفس بیدوست کی آید بکف

بی قراری برقرار ستم اگر صدبار یار

گرچه میدانم بسویم ننگرد از کبر و ناز

از برای یک نظر بر خاک راهش سالها

جویباری کرده ام از آب چشم خود روان

بر من او گر نگذرد تا جان بود در قالبم

صد در ازجنت گشاید در درون مرقدم

بر مزارم گر گذار آرد ز سر گیرم حیات

یاد وصلش بگذرد چون بر کنار خاطرم

در دل و جان داده ام جای خیالش بردوام

روز میگویم مگر شب رودهد شب همچو روز

پار میگفتم مگر سال دیگر ، این هم گذشت

عمر شد مرفیض را در حسرت و در انتظار