بده ساقی آن جام لبریز را

می ء ده که جانرا برد تا فلک

چه پرسی زمینا و ساغر کدام

گلویم فراخست ساقی بده

اگر صاف می می نیاید بدست

در آئینهٔ جام دیدم بهشت

پریشان چو خواهی دل عاشقان

بشرع تو خون دل ما رواست

چه با غمزهٔ مست داری ستیز

دل فیض از آن زلف بس فیض دید