آنکه پنهانست از چشم کسان پیداست کیست

آنکه دارد آسمانرا تا نیفتد بر زمین

سر نه پیچد هیچیک از حلقة فرمان او

آنکه زو پیداست هر پیدا و هر پیدائی

ظاهر باطن نما و باطن ظاهر نما

آنکه او پیداست چون خورشید نزد عارفان

آنکه روی گلعذارانرا طراوت داد و رنگ

آنکه حسن خوبرویان پرتوی از حسن اوست

آنکه بهر او زمین بی خود فلک سرگشته است

آنکه هر دم صد قیامت آشکارا میکند

آنکه شوری در دل هر ذرة افکنده است

آنکه جسم و جان ازو پیدا و او از جسم و جان

آنکه او آئینة کونست و کون آئینه اش

آنکه مقصود منست از گفتن بیت و غزل

گرنداند اهل شک فیض از که میگوید سخن