گو برو عقل از سرم در سر هوای یار هست

بر تنم سر سرنگون شو شور عشقش بجاست

در کدوی سر شراب عشق و در دل مهر دوست

گه خیال روی او گاهی خیال خوی او

هم دل و هم جان فداکن یار هم جان و دلست

ای که نظاره بگلهای گلستان میکنی

بار تن بر جان منه گر بار خواهی بر درش

بر دل و جان کن گوارا هر چه آید از حبیب

فیض پندارد کسی از حال او آگاه نیست