یک جرعه می زساغر جانانم آرزوست

پائی زدم بدنبی و پائی به آخرت

از هر دو کون بی خبر و مست بندگی

افسرده شد دل از دم سرد هوای نفس

آب حیات هست نهان در دهان یار

زان چشم غمزهٔ و زمژگان ستیزهٔ

شیرین تبسمی که خرد جانم از خرد

من جان بکف گرفته و او تیغ آبدار

بنما ز زیر زلف سیه عارض چو مه

لب نه مرا بلب که کشم آب زندگی

از دست زاهدان تر و زاهدان خشک

از دیده خون ببارم تا جان شود روان