نه عجب گر نکنم بر گل و گلزار نظر، در بهاری که دلم نشکفد از خنده ی یار

من چه دارم که برم در بر آن غیر از اشک؟ وین چه دارد که نهد بر دل من غیر از داغ؟

زودتر کاش به سر منزل مقصود رسد، سحری جلوه کند این شب ظلمانی را.

روح آزرده من می رمد از بوی بهار، بی تو خاری ست به دل ، خنده فروردینش

سال ها باغ و بهارم همه تاراج خزان، بخت بد، هرچه کشیدم همه از دست حبیب

آن بهار است که بعد از شب جانسوز فراق، به هم آمیزد ناگه... دو تبسم: دو نگاه!