ابر، آواره آشفته دهر

سایه بر سینه خارا افکند

باد، دیوانه زنجیری کوه

ناگهان سلسله از پا افکند

رعد، جادوگر زندانی چرخ

لرزه بر عالم بالا افکند

برق را مشعل آشوب به دست

*

ظلمتی منقلب و وحشت زا

قرص خورشید فرو برد به کام،

ابر، موجی زد و باران و تگرگ

ریخت در بزم طرب سنگ به جام،

نه بلا بود و نه باران نه تگرگ

مرگ می ریخت فلک از در و بام

کوه از خشم طبیعت لرزان

*

چون یکی دیو درافتاده به دام

یا یکی غول رها گشته ز بند

سیل غرید و فرو ریخت ز کوه

همه جا پرچم تسلیم بلند،

باغ را سینه کشان درهم کوفت

سنگ را نعره زنان از جا کند

جگر خاک به یک حمله شکافت

*

زلف آشفته درختان کهن

هر طرف دست دعا سوی خدا

سیل را داس شقاوت در دست

همه را می کند از ریشه جدا

همره سیل دمان می غلتند

کام مرگ است و گذرگاه بلا

دوزخ وحشت و دریای عذاب

*

کوه طوفان زده را سیلی سیل

کرد همچون پر کاهی پرتاب

رود دریا شد و بر سینه موج

خانه ها چرخ زنان همچو حباب

اژدهایی ست کف اورده به لب

پیکرش تیره تر از قیر مذاب

خون در آن ظلمت غم می جوشد

*

سری از آب برون می آید

بهر آزادی جان در تک و پو

خواهد از سینه برآرد فریاد

شکند ناله سردش به گلو

حمله موج امانش ندهد

می رود باز به گرداب فرو

می کند چهره نهان در دل آب

*

موج خون می جهد از سینه سیل

قتلگاهی ست بسی وحشتناک

سیل می غرد و فریاد زنان،

بر سر خلق زند تیغ هلاک

ای بسا سر، که فرو کوفت به سنگ

ای بسا تن، که فرو برد به خاک

ضجه و زاری کس را نشنید

*

من چه گویم که به میگون چه گذشت

آسمان داد ستمکاری داد،

یک جهان لطف و صفا ریخت به خاک

یک جهان لاله و گل رفت به باد،

ماند مشتی خس و خاشاک به جا

کاخ بیداد فلک ویران باد

خرمن هستی قومی را سوخت

*

آسمانا! به خدا می بینم،

لکه ننگ به پیشانی تو

خلق مفلوک و پریشان زمین

آرزومند پریشانی تو

ای خوش ان روز که گویند به هم

قصه بی سر و سامانی تو

خلق را بی سر و سامان کردی.

*

چمن خرّمی و زیبایی،

حالیا غمکده ای محزون است

گلشن خاطر آزرده من

گرچه طوفان زده چون میگون است،

باز در آتش او می سوزم

دلم از دست طبیعت خون است،

جغد ویرانه میگونم من

*

نیمه شب از لب آن بام بلند

می کند ماه به ویرانه نگاه،

بر سر مقبره عشق و نشاط

می چکد اشک غم از دیده ماه ،

همه ویرانی، ویرانی شوم

آخر ای ماه چه می تابی ؟ آه

چهره مرده تماشایی نیست

*

گفته بودم به تو در شعر نخست ،

که: « بهار من و میگون منی »

تو ز من مهر بریدی و نماند

نه بهاری نه گل و یاسمنی

سیل هم آمد و میگون را برد

دیگر از غم نسرایم سخنی

می برم سر به گریبان سکوت !