« فریدون » این تویی؟ یا نقش دیوار، نه رنگ است این که بر رخسار داری

خطوط دفتر پیشانی تو، حکایت گوی روحی دردمند است

چرا دیگر در این چشمان خاموش، نمی بینم نشاطی از جوانی؟

تو را زان مشت و بازوی توانا؛ چه غیر از استخوان و پوست مانده؟

مکن پنهان،ز رخسارت هویداست، که شب را تا سحر بیدار بودی

هوای دلبری داری و شک نیست، که تیر عشق بر جانت نشسته

تو را گر عشق جان تازه بخشید، شرار رنج ها بال و پرت سوخت

تو می گویی بلای جان عاشق، شب هجران و غم های فراق است؟

تو را چشمان این آیینه بی شک، هزاران بار با لبخند دیده

چرا با محنت و غم خو گرفتی، چرا از یاد بردی خویشتن را؟

ز فرط بیقراری می کشم آه، دلم از درد هجران در فشار است