خنده می زد به درد و رنجم اشک، شعله می زد به تار و پودم آه!

رفته بودی و مانده بود به جا، شمع افسردهٔ جوانی من

دل من در لهیب این آتش، تا رمق داشت دست و پا زده بود

نه فشار لبی، نه آغوشی ،نه کلام محبت آمیزی

وه چه خوش بود کاندر آن حالت، تا ابد چشم وا نمی کردم

هر طرف جلوه کرد در نظرم؛ برگ ریزان باغ عشق و شباب

چه بگویم ، فشار غم نگذاشت، که بگویم : خدا نگهدارت!

روح من تازیانه های می خورد، به گناهی که : عشق می ورزید!

آتشی بعد کاروان ماند، من همان آتشم که جا ماندم