با من سخن می گوید این بید کهن سال

می بیندم سرگشته و برگشته احوال

این چهره در گیسو نهفته

این در گذرگاه زمان، با رهگذاران

روزی هزاران قصه ناگفته، گفته.

گر گوش جانت هست هر برگش زبانی ست

با هر زبانش داستانی ست

من هر سحر می خوانمش، چونان کتابی

می تابد از او در وجودم آفتابی

هر روز در نور و نسیم بامدادان

با اولین لبخند خورشید

با من سخن می گوید این بید:

«می دانی، ای فرزند، روزی، روزگاری

فرمان پاک اورمزدت کارفرما

آیین مهرت رهنما بود؟

نیروی تدبیر تو، نور دانش تو

بر نیمی از روی زمین فرمانروا بود؟

اندیشه نیکت چو خورشیدی فرا راه

گفتار نیکت، پرتوی از جان آگاه

کردار نیکت، سروری را رهگشا بود

آن روزگاران کهن را یاد داری؟

می بینی اکنون در چه حالی، در چه کاری؟

می دانی آیا تخت و ایوانت کجا بود؟

ای مانده اینک، بسته در زنجیر تحقیر

زنجیر تقدیر

زنجیر تزویر

زنجیر...

کی جان آزادت به دوران های تاریخ

با این همه خواری، زبونی آشنا بود؟

افسوس

افسوس

زهر سیاه ناامیدی

این قوم را مسموم کرده ست

احساس شوم ناتوانی

آن عزم چون پولاد را چون موم کرده ست

دیری ست دل ها و روان ها

از پرتو خورشید دانش دور مانده ست

وان دیده در هر زبان بیدار، انگار

دور از جهان روشنایی، کور مانده ست

زنجیر صد بندت بر اندام است هرچند

هرچند می ساید تو را زنجیر صد بند

هرچند دشمن

مانند بیژن

در بند چاهت نشانده ست

بیرون شدن زین هفتخوان را چاره مانده ست

گام نخستین: همتی در خود برانگیز

برخیز ! در دامان فردوسی بیامیز

شهنامه او می نماید گوهرت را

اندیشه او می گشاید شهپرت را

جانداری او می رهاند جانت از رنج

یکبار دیگر بر می افرازی سرت را

فردوسی، این دانای بینای بشردوست

باغ خرد را در گشوده ست

در مکتب «دانا تواناست»

راه رهایی را نموده ست

در هر ورق نیروی دانش را ستوده ست

شهنامه اش، آزادگی را زادگاه است

آزادگان پاک جان را زاد راه است

نیکی، درستی، مهر، پاکی، مکتب اوست

نادانی و سستی، کژی، اندیشه بد

در پیشگاه او گناه است

بر رسم و راه داد می خواهد جهان را

همواره سوی داد خواند مردمان را

دشت سخن را طبع سرشارش سمند است

پندی اگر می بایدت دنیای پند است

هرگز نه اهل ماتم و تسلیم و خواری

هرگز نه اهل ناله و نفرین و زاری

حتی در آن دوران که پیری مستمند است

سوی پدید آرنده گردون گردان

چون رعد، فریادش بلند است!

خورشید شعرش، خون تازه ست

در پیکر پژمرده تو

گفتار نغزش نور و نیروست

در هستی سردرگریبان برده تو!

برخیز! در دامان فردوسی بیاویز

گام نخستین است و گام آخرین است

راهی که از چاهت برون آرد همین است.