سهراب سپهری شد و سر وقت خدا رفت

او روح چمن بود که با باد صبا رفت

تابید و به آنجا که قدر گفت و قضا، رفت

پیدا شد و چرخی زد و گل گفت و هوا رفت

رفتی تو و از باغ و چمن نور و نوا رفت