ای آخرین رنج،

تنهای تنها می کشیدم انتظارت

ناگاه دستی خشمگین مشتی به در کوفت.

دیوارها در کام تاریکی فرو ریخت،

لرزید جانم از نسیمی سرد و نمناک.

آنگاه دستی در من درآویخت !

دانستم این ناخوانده، مرگ است

از سالهای پیش با من آشنا بود

بسیار او را دیده بودم

اما نمی دانم کجا بود!

فریاد تلخم در گلو مرد!

با خود مرا در کام ظلمت ها فرو برد،

در دشت ها، در کوه ها،

در دره های ژرف و خاموش،

بر روی دریا های خون در تیرگی ها،

در خلوت گردابهای سرد و تاریک

در کام اوهام،

در ساحل متروک دریاهای آرام،

شبهای جاویدان مرا در بر گرفتند .

ای آخرین رنج،

من خفته ام بر سینهء خاک

بر باد شد آن خاطره از رنج خرسند

کنون تو تنها مانده ای ای آخرین رنج!

برخیز برخیز،

از من بپرهیز،

برخیز، از این گور وحشت زا حذر کن.

گر دست تو کوتاه شد از دامن من.

بر روی بال آرزویهایم سفر کن

با روح بیمارم بیامرز،

بر عشق ناکامم بپیوند!