آمد، سکوت سرد و گرانبار را شکست، آمد، صفای خلوت اندوه را ربود.

او بود و آن نگاه پر از شوق و اشتیاق، من بودم و سکوت و غمِ جاودانه ای

باشد که من دوباره بگیرم سراغ شعر، زان بیشتر که مرگ بگیرد سراغ من.

وین نیمه جان سوخته از اشتیاق را، خاکستر از حرارتِ آغوش او کنم

آهی از آن صفای خدایی زبان دل، اشکی از آن نگاه نخستین گواه ما.

آنگاه سر به دامن آن گذاشت، آهی کشید از سر حسرت که : این منم!

ما هر کدام رفته به دنبال سرنوشت؛ من دیگر آن نبوده ام و «او» دیگر او نبود