تشنهٔ این چشمه ام چه سود خدا را، شبنم مرا نه تاب نگاهت

زان شب غمگین که از کنار تو رفتم، یک نفس از دست غم قرار ندارم

گوشهٔ تنها چه اشک ها فشاندم، وان گل خشکیده را به سینه فشردم

جز به تو درمان درد از که بجویم؟، من دگر آن نسیتم به خویش مخوانم!

مرگ نهیبم زند که عشق نورزم

تا نفسی می کشم ز سینهٔ پر درد، چشم خدا بین من به روی تو باز است