پنجهٔ خسته این چنگی پیر، ره دیگر زد و آهنگ دگر

جز به افسوس نمی خندد مهر، جز به اندوه نمی تابد ماه

باز در سردی لبخند غروب، رازها خفته ز ناکامی هاست

برگ ها سوخته از بوسهٔ مرگ، تک تک از شاخه فرو می ریزند

دست مرگ است و ز پا ننشیند، تا به یغما نبرد بُستان را

شعر من آتش پنهان من است، روز و شب شعله کشد در جانم

غنچه ام نشکفته به کام، طاقت سیلی پاییزم نیست