چو خاری به دل داری از روزگار،

چو نتوانی از دل برون کرد خار،

چو درمان و دارو نیاید به دست،

زر و زور بازو نیرزد به هیچ،

چو تدبیر و نیرو،

نیاید به کار،

در آن تنگنایی که اندوه و رنج

دلت را فراگیرد از هر کنار...

به گُل فکر کن!

به پهنای یک آسمان گل

به دریای تا بیکران گل …

رها کن تنِ خسته ات را

در آن باغ تا بی نهایت بهار

شنا کن!

سبکبال

پروانه وار…

مگر ساعتی دور از آن کارزار

بیاسایی از گردش روزگار