چو بگذشت ازان بر فریدون دو هشت

بر مادر آمد پژوهید و گفت

بگو مر مرا تا که بودم پدر

چه گویم کیم بر سر انجمن

فرانک بدو گفت کای نامجوی

تو بشناس کز مرز ایران زمین

ز تخم کیان بود و بیدار بود

ز طهمورث گرد بودش نژاد

پدر بد ترا و مرا نیک شوی

چنان بد که ضحاک جادوپرست

ازو من نهانت همی داشتم

پدرت آن گرانمایه مرد جوان

ابر کتف ضحاک جادو دو مار

سر بابت از مغز پرداختند

سرانجام رفتم سوی بیشه ای

یکی گاو دیدم چو خرم بهار

نگهبان او پای کرده بکش

بدو دادمت روزگاری دراز

ز پستان آن گاو طاووس رنگ

سرانجام زان گاو و آن مرغزار

ز بیشه ببردم ترا ناگهان

بیامد بکشت آن گرانمایه را

وز ایوان ما تا به خورشید خاک

فریدون چو بشنید بگشادگوش

دلش گشت پردرد و سر پر ز کین

چنین داد پاسخ به مادر که شیر

کنون کردنی کرد جادوپرست

بپویم به فرمان یزدان پاک

بدو گفت مادر که این رای نیست

جهاندار ضحاک با تاج و گاه

چو خواهد ز هر کشوری صدهزار

جز اینست آیین پیوند و کین

که هر کاو نبید جوانی چشید

بدان مستی اندر دهد سر بباد