شد از گاو گیتی پر از گفت گوی

چنین گفت با مرد زنهاردار

فراز آمدست از ره بخردی

که فرزند و شیرین روانم یکیست

شوم تا سر مرز هندوستان

برم خوب رخ را به البرز کوه

چو مرغان بران تیغ کوه بلند

که از کار گیتی بی اندوه بود

منم سوگواری ز ایران زمین

همی بود خواهد سرانجمن

پدروار لرزنده بر جان او

نیاورد هرگز بدو باد سرد

از آن گاو برمایه و مرغزار

مران گاو برمایه را کرد پست

بیفگند و زیشان بپرداخت جای

فراوان پژوهید و کس را نیافت

ز پای اندر آورد کاخ بلند